Woensdag 29 juni stond in het teken van de PET-scan. Ik werd ‘s nachts wakker van Yara en kon daarna niet meer slapen. Uiteindelijk ben ik naar beneden gegaan om te eten (om 5:00 uur). Ik mocht immers 6 uur voor de scan niet meer eten, de scan was om 12:15 uur. Omdat iedereen nog in ruste was ben ik nog weer even mijn bed ingekropen.
De ochtend verliep normaal, behalve dat ik niet mocht eten. Om 10:00 uur een liter water moest drinken en ohja ik moest mijn borstvoeding afkolven. Die mocht ik niet geven vanwege de contrastvloeistof van de MRI. Jeetje die kwam wel weer even binnen.. die kolf had ik 6 maanden geleden al in de hoek gegooid. Mijn kind mag ik nu niet voeden (al voed ik haar nog maar 1x per dag), het is sowieso de laatste maand dat ik haar mag/kan/überhaupt de mogelijkheid heb om haar zelf te voeden. Dat is weer even een besef moment. Weer even die moker. Tranen over mijn wangen.
Ik app nog even met een vriendin. Ze vertelde dat ze voor haar verjaardag de wens “vier het leven” had gekregen. Dat die even 3x zo hard binnenkwam en dat ze aan mij moest denken. Ik weet nu dat niets belangrijker is dan dat. Vieren dat je het goed hebt, dat er iets te vieren valt.
Eenmaal in het ziekenhuis voor de PET-scan, zijn we in de kelder bij de Nucleaire Geneeskunde. Oftewel radioactiviteit. Uiteraard geen bereik met onze telefoons. Ik mag gaan zitten in een grote luie stoel in een onderzoekskamer. Ik krijg wederom infuus. Een volgende verpleegkundige komt binnen met een soort van Bernini Mysterie achtige capsule. Een loden capsule waarin de radioactieve stof zit. Ze rolt een groot loden kamerscherm op mij af, om zichzelf te beschermen, en spuit het in mijn infuus. Ik moet nu 30 minuten zo stil mogelijk blijven zitten om de stof zijn werk te kunnen laten doen. Ze dimt het licht.
De minuten tikken traag voorbij. Het enige wat ik hoor is de afzuiging en de irritant tikkende klok naast mij. Ik doe mijn ogen dicht, maar er gaat vanalles door mijn hoofd. Ik vind het niet eng. Het gekke is dat ik het ziekenhuis, de onderzoeken en alles eromheen super interessant vind. Ik bedoel slangen in de natuur vind ik eng, dit is wetenschap. Bijzonder toch wat ze nu allemaal al kunnen doen om dingen op te sporen en je beter te maken. Je zult het maar verzonnen hebben.
Ik doezel een beetje weg, maar iedere vijf minuten gaan mijn ogen weer open om te zien hoe laat het is. Af en toe schokt er een hand of vinger. Als mijn ogen open zijn zie ik dat het licht langzaam van kleur en sterkte veranderd. Zoals een wake-up light.
Na 30 min komt er weer een andere verpleegkundige binnen om het infuus te verwijderen. Ik mag weer bewegen. Het is nog wel een half uurtje wachten tot de scan zelf.
Wederom moet ik mij omkleden (en daar is het weer - voor de 6e keer deze week dat ontblote bovenlijf) en in buikligging op de tafel gaan liggen. Deze lag vervelender dan de MRI tafel. Langzaam werd ik naar binnen gereden. Omdat je niets ziet ga je je vanalles inbeelden. Ik dacht namelijk dat ik in kleine stukjes al een kilometer door de tunnel naar binnen was gereden, in werkelijkheid lag en stond ik stil. Daarna was het een soort Space Mountain ervaring (ik was 11 toen ik daar in ging, dus kun je nagaan wat voor sterke herinnering dat is). Je rijdt met een schok een stukje naar voren, staat weer stil. Er is wat lawaai, een lichte bries. Toen ging er een zoemer. Weer schokkend een stukje naar voren, je hoort een ruisend geluid om je heen. Tintelingen in mijn vingers. Wat duurt deze scan lang! 12 minuten zo stil mogelijk in een onmogelijke houding liggen. Niet fijn.
Gelukkig mocht ik daarna (14:15 uur) eindelijk weer eten. We vervolgden onze reis naar route 60, Radiologie. Een extra mammografie en echo naar aanleiding van de MRI. Tijdens de echo had ik uitzicht op een Venetiaans tafereel. Mooi toch dat ze je op die manier proberen af te leiden? De echoscopiste had de eerste uitslag van de PET-scan al. Ze controleerde twee extra plekjes, maar kon niet echt wat vinden. Een voorzichtige opluchting.
Eenmaal thuis ben ik helemaal op. De energie is op. Al die emoties, vragen, bemoedigende woorden, erover praten, onverwachte telefoontjes, geleefd worden en vele afspraken op een rij. Toch helpt het even rustig te zitten, weer in het thuisritme mee te gaan, kindjes te douchen, in bed te leggen en te liggen op de bank. Opladen voor morgen: D-day… uitslagen dag.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat heftig om te lezen in wat voor rollercoaster je zo plotseling terecht bent gekomen. Tevens ook nog eens zo bijzonder knap dat je dit op deze manier met ons wilt delen. Jouw vragen, jouw gevoelens, jouw verdriet, jouw angsten, jouw belevenissen.
Heel veel sterkte, uiteraard ook voor Thijs en je kindjes. Dikke knuffel
Sandra wat heb je nu al veel door moeten door maken. En dan moet er nog meer.
Je bent een Kanjer Sandra. Thijs en je lieve kinderen zullen een grote steun voor je zijn.