Zaterdag 16 juli mochten we terugkomen voor een volgende echo. Omdat een echo echt maar iets van 10 minuten in beslag neemt, zei ik dat ik wel alleen kon gaan. Thijs reed mij naar Nijmegen en zal met de kinderen in de auto blijven. Het Radboud is verbouwd en nog niet alles loopt soepel. Je meldt je aan op de pilaar bij de ingang en gaat dan naar de afdeling waar je je nog eens moet aanmelden. Dat had ik netjes gedaan. Het bonnetje zei; ga hier maar zitten. Vond ik wel vreemd, want alle andere afspraken waren in de kelder geweest bij poli Voortplantingsgeneeskunde en nu zat ik op het plein bij Gynaecologie, in het donker. Maar ik dacht zal wel zo zijn, ik zal wel opgehaald worden (ook omdat ze woensdag bij het maken van de afspraak zeiden dat het volle bak was en ze nog niet zeker wisten of de tijd en plek vaststond). Na 10 min dacht ik toch ‘hmm, ik loop toch even naar beneden’. Inmiddels was ik dus te laat, en dat op een rustige zaterdag. Maakte uiteindelijk niets uit, ik was gewoon omgewisseld met een ander stel.
Nadat de arts mij ophaalde mocht ik weer een verkleedsessie doen. Eenmaal in de echostoel zag ze dat in mijn rechtereierstok de eitjes niet heel erg hard groeien. 2 of 3 die richting de 14 mm gingen. In mijn linkereierstok groeien ze beter. Maar alsnog minder hard dan ik gedacht had. De vorige keer waren de meesten rond de 10 mm. Omdat eitjes rond de 1,5 tot 2 mm per dag groeien, had ik verwacht dat er nu veel meer rond die 14 mm zouden zitten. Wat kun je jezelf toch gek maken in je hoofd he? Ik ben best heel realistisch en houdt van feiten, dus ik dacht 3 dagen * 1,5 mm = 4,5 mm en is dus 14,5 mm per eitje. Maarja, zo werkt je lichaam nou eenmaal niet. De een groeit sneller, de ander heeft meer tijd nodig.
Ondertussen vraagt ze of ik nog uitstel heb voor de eerste chemotherapie. Daar schrik ik dan weer een beetje van. Inmiddels had ik geaccepteerd en hield ik vast aan de datum van 20 juli om de eerste chemokuur te krijgen. En dus zo snel mogelijk van die tumor af te komen. Nu vraagt ze mij dus om uitstel. Zo komt er een soort van kleine kronkel in mijn gedachten: nee eigenlijk niet, ik wil zo snel mogelijk beginnen (aan die vreselijke reis met alle bijwerkingen en gevolgen van dien).
Terug in de auto voel ik me gedrukt. Wat teleurgesteld ofzo. Dat het allemaal dus niet volgens het boekje gaat. Maar T. zegt: “We hebben de tijd hiervoor. Daar moet je je niet slecht over voelen. Het duurt 10-14 dagen het groeien van de eicellen en zover ben je nog niet.” (Dit is pas dag 8). Maar ik raak het gevoel nog niet heel snel kwijt die dag.
Die avond zouden we gaan bbq’en met de buren. Daar had ik mij echt op verheugd. Maar op de terugweg in de auto ontvang ik een berichtje van de buren dat ons buurmeisje een virus heeft, wel op z’n retour, maar misschien niet handig gezien mijn komende behandeling. Daarover hebben T en ik een discussie in de auto. Ik dacht het kan nog wel, bbq’en is immers buiten, ik kan wel afstand houden. T. zegt dat dat zeker niet gaat lukken die afstand houden. Misschien ik wel, maar de kinderen spelen toch samen. Hij stelt mij tegelijkertijd de vraag hoe strikt ik wil zijn. Of ik de kapster en fotograaf, die maandag komen, ook ga vragen een mondkapje op te doen als ze bij ons thuis zijn. Dat ik vooral zo fit mogelijk moet zijn voor de eerste chemokuur. Ik vertelde gisteren nog zo vrolijk tegen collega’s via een vlog dat ik erg zou gaan genieten van dit laatste normale weekend, maar daar in de auto slaat de deksel mij wederom op de neus. Er bestaat geen ‘normaal weekend’ meer. Het leven bestaat nu uit voorzichtig zijn, niets oplopen, niet ziek worden. De woorden van de oncoloog en dagopname-verpleegkundige dreunen door mijn hoofd: zoek het niet op, geen menigten, geen feestjes, gebruik je gezonde verstand, houdt iedereen met verkoudheidsklachten ver van je weg. Tranen biggelen weer over mijn wangen. Op dit moment haat ik deze hele situatie zo enorm. Ik voel mij verslagen door deze dag. Het liefst ga ik nu 5 dagen in bed liggen zodat mij niets kan overkomen…
Bizar ook hoe je mindset dan werkt: binnen 10 min ben ik 100x meer moe, drukt alles een beetje zwaarder op de schouders en is even niets meer echt leuk. En mensen, dit is morgen weer over hoor.. maar het zal er wel bij horen.
De dagen erna (zondag en maandag) mogen we weer naar Radboud om de eitjes in de gaten te blijven houden. Die keren zijn positiever in mijn hoofd. Ze groeien goed. Links beter dan rechts, maar ook dat blijkt normaal. Maandag zegt de verpleegkundige dat ik er klaar voor ben. Inmiddels hebben we er 3 van 18 mm gevonden en de rest volgt in de 17, 16, 15 mm. De punctie wordt voor woensdag gepland. Dat betekent tegelijkertijd dat de chemokuur uitgesteld moet worden. Dus ik ga de nodige telefoontjes plegen..
Reactie plaatsen
Reacties