Op dag 27 na de diagnose sluiten we het eerste deel van deze bizarre reis af. Namelijk met de eicelpunctie. Dit is het einde van een 12 dagen spoed fertiliteitstraject. Absurd dat je je lichaam met synthetische hormonen zo kunt misleiden dat het bijna precies doet wat je wilt: meerdere eitjes rijpen in een tijd die de artsen bedacht hebben (buiten een eigen cyclus om). Dat noemen ze dan denk ik geneeskunde en wetenschap?
We reden erg op tijd naar Nijmegen, want het is ook de eerste (van drie) dag van de Nijmeegse Vierdaagse, dus we moeten omrijden. Om 9:15 uur zitten we in de wachtkamer bij route 859. Even later zijn ‘we’ al aan de beurt. Ik ben verrassend rustig. Geen zenuwen, geen bibbers. Ik heb de mantra in mijn hoofd dat niets erger kan zijn dan die chemokuur die straks komt. Blijkbaar helpt dat. Wat ik dan wel weer grappig vind is dat je op voorhand al 3 pillen oxazepam voorgeschreven krijgt. Moet je overigens wel zelf betalen, wordt niet vergoedt. Hartstikke verslavend dat spul over langere tijd. Online staat geschreven: Artsen schrijven het voor bij angstgevoelens en gespannenheid, slapeloosheid en alcoholontwenning. Niet gebruikt overigens. Wel uit voorzorg afgenomen.
Eenmaal binnen in de behandelkamer staan daar een fertiliteitsarts, assistent en een lab-medewerker paraat. We krijgen wat algemene checkvragen (naam en geboortedatum), ik moet een contract tekenen voor het invriezen van de eicellen en dan kan de behandeling van start. Ik ga plassen, uitkleden, in de stoel zitten (waarin ik overigens steeds naar beneden glijd), infuus wordt geprikt voor de morfine en ik krijg een saturatiemeter om mijn vinger. De stoel wordt omhoog en in de juiste positie gezet. Ik was nog steeds heel rustig. Het grappige is wel toen ze de echo aan het voorbereiden waren (zakje erom, glijmiddel) mijn hartslag wel ineens omhoog ging.. terwijl ik dat zelf niet eens bewust door had. Thijs mocht erbij blijven en zat naast mijn hoofd.
Nou we gaan beginnen. Echo ingebracht en ze zoekt naar mijn eierstokken. Vervolgens kreeg ik het eerste shotje morfine. ‘Je wordt zo warm en draaierig’ ik dacht echt heh.. wanneer dan? En toen draaide mijn hoofd terwijl ik stil lag.. en werd ik met 5 sec ook warm.
Daarna werd de naald in de geleider gestopt. Die laten ze sowieso niet zien. Ze telde tot 3 en ik mocht diep inademen en vasthouden zei ze, tegelijkertijd prikte zij door de vaginawand. Gek gevoel wel, een soort klein schokje. Op het echoscherm konden wij meekijken. Links zaten hele mooie en grote follikels. Eén voor één werden ze geprikt en leeggezogen. Dit zelfde ritueel volgde voor rechts (wel minder follikels daar). We denken zo’n 8 buisjes met vloeistof die naar het lab gebracht werden. Het viel mij heel erg mee. Dat prikken per follikel voel je wel, maar ik kan niet goed omschrijven hoe het voelt. Soort speldenprikje ofzo.
Toen het klaar was mocht ik zelf naar een uitrust bed lopen, die op 3 mtr afstand klaar stond en naar de uitrustkamer gerold om een uurtje te vertoeven. Ik voelde wel dat de morfine langzaam uitwerkte en ik wat meer een baksteen-op-m’n-buik gevoel kreeg, maar dat is normaal. Het uurtje uitrusten vloog om. Ik werd wat meer moe, deed even de ogen dicht, maar echt slapen lukte niet. Thijs zat naast mij een boek te lezen. Na het uurtje kwam de medewerker van het lab vertellen dat er 12 eicellen gevonden waren. Een heel mooi aantal. Nu is het afwachten hoeveel daarvan ook echt ingevroren kunnen worden. Einde dag weten we meer.
Het lopen naar de auto is meer strompelen geworden, maar het valt mij niet tegen. Thuis heb ik de rest van de dag op de bank vertoeft. Stukjes blog geschreven. Ge-Netflixt. Maar vooral rustig aan gedaan, want het baksteen-op-je-buik gevoel is de hele dag wel gebleven.
Om 14:10 uur werden we gebeld door de fertiliteitsarts: “We hebben 5 rijpe eicellen kunnen invriezen.” VIJF! Wat een topscore voor één poging. Ik ben heel blij. Hopelijk hebben we ze uiteindelijk nooit nodig, maar het geeft een gerust gevoel dat we dit gedaan hebben. Dat we deze eicellen achter de hand hebben als we toch voor een derde kindje kiezen en het op de natuurlijke weg niet meer mag lukken.
De komende dagen zal ik rustig aan doen om zo goed mogelijk te herstellen en alle energie vast te houden die nodig is voor die eerste chemokuur. Aanstaande maandag (25-07-2022) ga ik voor de bijl.
Reactie plaatsen
Reacties