Hmz ik probeer hier weer een blog te schrijven, maar ik merk dat ik door van alles en nog wat afgeleid word. Het voorwerk is al gedaan, ik houd immers trouw een document met aantekeningen bij van de dag of gebeurtenissen, maar er een rond verhaal van maken kost mij deze keer moeite. Maar verwacht maar een lang verhaal ;-)
Dat komt omdat ik moe ben. Nu twee weken na de operatie begint ineens de vermoeidheid toe te slaan. Gek toch? Je zou verwachten dat je dat gelijk na de operatie zou ervaren, maar dat is bij mij dan weer niet zo. Twee weken lang iedere nacht wakker, soms voor een uur, soms anderhalf uur, eist zijn tol. Toch maar een extra dutje doen vanmiddag.
Hoe gaat het nu met je?
Bovenverwachting goed. Ik had verwacht er veel erger aan toe te zijn na deze operatie, maar het gaat goed. Dat komt ook door dingen die ik niet wist voor de operatie, maar dat vertel ik je zo.
10 januari om 7:00 uur mochten we ons melden bij de receptie van Rijnstate in de grote hal. We werden doorgestuurd naar de opnameplek. Met vijf minuten werden we opgeroepen en kregen we onze intake. Nog wat extra uitleg, checks en verduidelijking. Binnen 15 min lag ik in het ziekenhuisbed in mijn ziekenhuis outfit (operatiejas, operatie-onderbroek, haarnetje en sokken). Ik kreeg het infuus, de plastische chirurg kwam mijn borsten aftekenen en ontstond er nog wat verwarring over de komende verdovingen. Om 8:03 werd ik naar de OK gereden. Geen moment echt enorm zenuwachtig. Niet zoiets als dat je een presentatie voor publiek moet houden ofzo. Ik voelde me gewoon oke, had er alle vertrouwen in dat de artsen goed werk gingen doen en leveren. En ja okee.. het was ook wel een goede afleidingsmanoeuvre dat ik op weg naar en op de OK een bekende tegen kwam. Van mijn volleybalclubje. Het was alweer even geleden dat we elkaar gezien hebben (iets met corona, zwangerschap, baby en rugklachten), dus een hilarisch begin van mijn OK-tijd.
Toen ik op de OK aan kwam probeerde ik nog wel de omgeving goed in mij op te nemen. Ik vind dat soort dingen toch interessant. De situatie waarin je dan weer beland en geen idee van hebt als je dat niet meemaakt. Om mij heen lopen wel 10 mensen, ik til mijn hoofd op om een beetje rond te kijken, maar verder dan de grote ronde lamp boven mij en een groot ‘school’bord links aan de muur kom ik niet. Er is gelijk drukte. Aan alle kanten gebeurt iets, er worden voorbereidingen getroffen. Ik mag zelf op de operatietafel schuiven vanuit het bed. Dokter S checkt of ik goed lig, met mijn billen in een soort klein kuiltje. Dokter E checkt nog eens wie ik ben en waar ik voor kom (ja jongens protocollen!) - de belangrijkste veiligheidsvragen worden gesteld: wie ben je, wat is je naam, waarvoor ben je hier (in eigen woorden): ‘Sandra, dubbele borstamputatie - met tissue expander’. Hij vult aan: ‘en de poortwachterklier verwijdering. Oke! Dan gaan we beginnen.'
In de tussentijd komt die bewuste bekende ook kennismaken. ‘Hoi ik ben M, maar volgens mij kennen wij elkaar?’ ‘Ja dat klopt, van de volleybal’, ‘Oh ik herken je zo niet’. ‘Nee, ik had ook iets meer haar en wat minder kilo’s’. Vervolgens noemt hij mij wel steeds bij mijn voornaam, dat vond ik wel echt heel fijn. Ik had trouwens op voorhand nog tegen Thijs gezegd, zul je zien dat ik die bekende van de volleybal tegenkom op de OK. De andere mensen om mij heen op de OK vroegen zelfs nog of ik nog sappige details had over de volleybal, maar helaas.
‘Je krijgt eerst een mondkap met alleen maar zuurstof’. Er ligt een spuit klaar naast mij die in het infuus gaat - ik dacht antibiotica - daarvan werd ik binnen een minuut heel draaierig. Ondertussen zegt de anesthesist: zooo Sandra, en nu ga je alleen maar aan mooie dingen denken, of een fijne volleybalwedstrijd ofzo. Dan komt nu het middel waarvan je gaat slapen’ - poef, en weg was ik.
Bizar dat dit kan. Ik heb echt geen idee wat er daarna precies gebeurt is. Alleen dat ik mooi roze ingesmeerd wakker werd, een slangetje met zuurstof in mijn neus had, geen onderbroek meer droeg (vanwege urinekatheter) en twee wollen pads op de plek had waar ooit mijn eigen borsten zaten. Dat wakker worden kan ik mij dus ook niet meer herinneren. Het is allemaal erg vaag. Ik merkte wel veel bedrijvigheid om mij heen. Maar ik was nog heel draaierig / viel steeds weer in slaap.
Al snel werd wel de afdeling gebeld en kwam ook de vraag of ze Thijs moesten bellen of dat ik dat zelf wilde doen. Nou ik was nog zo niet op de wereld dat ik zei dat ze dat wel mochten doen. Vervolgens kwamen twee verpleegkundigen die mij in het bed naar de afdeling rolden. Ook daar heb ik maar vlagen van meegekregen. Ik weet nog wel dat ik Thijs zelf appte rond 14:36 uur “weer aanspreekbaar”. Toen lag ik net op de kamer. Toen was hij al onderweg.
Het was echt even bijkomen, wennen aan waar ik lag, dat slangetje in mijn neus, de roze jodium overal, maar weinig pijn. Gelukkig vrijwel geen pijn. Ook niet persé misselijk. Maar spugen deed ik wel van de narcose, zelfs zonder misselijk zijn werkt je lichaam je maaginhoud naar buiten. 4x.
Tegen 16:45 uur komt dokter S voor de eerste controle (Even he.. nadat ze dus al om 8:00u op de OK stond he?! Echt respect voor die lange werkdagen van deze chirurgen). We kijken samen naar hoe die borsten eruit zien (vanaf boven gezien). Ze checkt de doorbloeding en kleur van de huid. Ze is tevreden. Van bovenaf lijkt het oke. Tuurlijk is het gek, de vorm is raar, de kleur is raar, een deel is verdwenen, maar alsnog lijkt het minder erg dan ik dacht. Ze vertelt dat er al 240 cc in de tijdelijke protheses (Tissue expanders) zitten. Dat is heel goed nieuws. Dat is de reden dat ik niet plat wakker ben geworden. Plat als in helemaal zonder borsten. Het al opvullen is niet vanzelfsprekend, dat bekijkt ze tijdens de operatie. Dat heeft ermee te maken dat ze wil zien hoe de overgebleven huid reageert. Het is normaler dat ze 60 cc zoutoplossing per borst of zelfs niets achterlaat. Mijn huid heeft het dus tijdens de operatie al best heel goed gedaan. Ze vertelt ook dat er 640 en 660 gram weefsel verwijderd per borst, dus met de vulling nu zit ik alweer op 1/3 van de inhoud.
En zo ging ik de nacht in. Zonder al te veel pijn, wel steeds moeten spugen, aan de antibiotica (uit voorzorg omdat ik iets niet-lichaamseigen in mijn lijf heb - die tijdelijke protheses) en iedere 6 uur de borst te moeten insmeren met een zalf die doorbloeding bevorderd.
Voor de (toekomstige) lotgenoot; mijn tissue expanders zitten voor mijn borstspier. In vele gevallen, bijvoorbeeld wanneer je later voor siliconen protheses kiest, worden de tissue expanders achter de borstspier geplaatst. Sinds een paar jaar kan dit ook voor de borstspier, maar daar zijn nog wat extra handelingen voor nodig. Mocht je daar meer over willen weten google dan eens op 'Baxon methode'. Ik heb deze keuze gemaakt om niet plat te hoeven zijn. Later wil ik een reconstructie doen van eigen weefsel en dat kan vanuit de situatie waarin ik nu mijn huid en tepels behoud. Een iets moeilijkere weg, maar het voelt wel goed voor mij.
De dag na de operatie ging het ook goed. De pijn was te doen, het spugen was opgehouden, ik had hazenslaapjes geslapen, mijn borsten zijn goed in de gaten gehouden, antibiotica shots gehad en geen snurkers op de kamer. Feest!
Om 8:00 uur had ik al de eerste arts controle. De assistent die ook bij de operatie was, kwam controleren op kleur, doorbloeding, veerkracht van de huid en om een foto maken. “Dokter S heeft een dag vrij, maar ze is niet zo goed in vrij nemen, dus als ik haar tussen nu en een uur geen foto stuur van hoe het eruit ziet dan blijft ze mij spammen”. Haha zei hij echt. Iets later “Sorry, ik maak even een nieuwe foto, want op die andere was de kleur niet helemaal goed en als ik die dan door stuur dan krijg ik haar gelijk op mijn dak’. Hilarisch! Vind het erg grappig dat artsen - assistenten dus ook maar gewone mensen zijn. Hij gaf mij trouwens wel het goede nieuws dat ik die middag al naar huis mocht.
Ook de oncologisch chirurg dokter E, kwam nog even langs. Hij vertelde dat alles goed is gegaan, dat ze 5 lymfeklieren uit mijn oksel hebben verwijderd. Dat deze eigenlijk sowieso allemaal dicht tegen elkaar aan zaten. In dit groepje klieren zaten twee poortwachters en de klier met het jodiumzaadje (de Mari-klier ~ dat jodiumzaadje is afgelopen juli geplaatst om deze klier nog te kunnen vinden tijdens de operatie. Dat is namelijk ook de klier geweest die ik zelf kon voelen en degene waardoor ik naar de huisarts ging).
Na het eten van het ontbijt en de lunch waren we het erover eens dat het eten weer in mijn maag bleef. Het teken om naar huis te mogen. Rond 14:00 uur zou Thijs er zijn om nog wat instructies op te vangen en mij mee naar huis te nemen. We worden meegenomen naar de verpleegkundigenkamer op de afdeling, want daar hangt een grote spiegel. In dat kantoortje kregen we instructies voor het vervangen van de drains, wondverzorging en het insmeren van de borst.
Daar kreeg ik de kans om voor het eerst in de spiegel te kijken, gewoon van voren. Oeff dat komt wel even binnen hoor. Het is gewoon een verminking. Hoeveel geluk ik ook heb gehad dat de tijdelijke protheses al voor 1/3 gevuld zijn. Maar wat is dat heftig! Deels gedwongen, deels eigen keuze, maar ohhh waar zijn die mooie borsten waar ik ook echt wel van gehouden heb? Het is rimpelig, in elkaar gekrompen, bobbelig, geel, blauw, littekens van 7 cm, gezwollen. Gewoon raar. Gewoon niet van mij. En dan voel ik de tranen opkomen die nog niet gekomen waren. Ze rollen langzaam over mijn wangen naar beneden. Weer een moment van afscheid. Weer iets waar je niets aan kunt doen, maar wel moet ondergaan. Weer een onderdeel die ik de rest van mijn leven ga meedragen.
Het aller fijnst vond ik dat ik daarna naar huis mocht. Thuis herstellen is toch de beste plek. Wel behelpen, iedere 6 uur smeren met de zalf die de doorbloeding van de huid bevorderd, dus ook ‘s nachts een wekker moeten zetten daarvoor. De eerste twee dagen/nachten kon ik moeilijker uit bed komen door pijn van de drains die langs een zenuw liggen. Maar mijn borsthuid zelf voel ik niet helemaal meer. Door het verwijderen van het weefsel moest er een zenuw doorgesneden worden, waardoor de huid nu geen gevoel meer heeft. Voordeel is dat het dus ook geen pijn doet. Maar ook heel gek merk ik later. Vooral wanneer je kippenvel krijgt (haarzakjes die zich samentrekken om zo warm mogelijk te blijven) dan voel ik dat niet meer bij mijn borsten. Dit wordt aangestuurd door die zenuw. Bij koude rilling voelt het dus alsof een deel mist - een soort zwart vlak/gat. Daadwerkelijk een amputatie dus. Maar mentaal heb ik daar - op een of andere manier - dus nog wel gevoel. Ook wel het bekende fantoompijn. Is echt heel gek. Alsof er een 8-figuur mijn borsten afknelt.
Daarnaast heb ik het wel veel koud. Koude rillingen, ik warm moeilijker op. Geen idee of dat is omdat alle energie nodig is voor het herstel of dat het een bijwerking is van de anti-hormoontherapie.
Op een of andere manier slaat de vermoeidheid toe nu zo’n twee weken na de operatie. Ik ben iedere nacht wakker. In eerste instantie om die borst in te smeren, maar de laatste week gewoon ook zo tussendoor. Waarschijnlijk ook omdat ik alleen maar op mijn rug mag slapen, zeker niet mijn favoriete slaaphouding. Terug in slaap vallen duurt lang. Dus ik ben moe. En als ik moe ben, ga ik slechter voor mijzelf zorgen (slechter eten, snoepen, suikerrrr) en dan voel ik me nog meer moe. Bleh. En dan is mijn concentratie nog slechter dan wat het nog is. Zucht. Vanmorgen trok ik, na bijna twee weken, een van de drains per ongeluk van het vacuüm. Super onhandig! Die drains zorgen voor het afvoeren van vocht die nu in de wonden wordt aangemaakt. Dat vocht moet je in de gaten houden om te voorkomen dat de wond gaat ontsteken (en in mijn geval de tijdelijke protheses afgestoten worden). Dus met wat logistieke hulp van de ene buurman en de andere buurman zat ik vanmiddag nog even in het ziekenhuis. Zo gepiept, dat wel, maar irritant. Morgen mogen ze eruit! Dan beginnen we aan de volgende fase: tijdelijke protheses verder opvullen en uitslag van het weefselonderzoek. Weer een nieuwe blog waardig denk ik. Liefs!
Reactie plaatsen
Reacties
Stoer wijf!!
Ik weet dat er geen andere optie was maar de manier waarop je het doet, omschrijft en doet, wauw!!
Nu tijd voor herstel!!
Liefs