2. Pap, mam, ga even zitten. Ik moet jullie iets vertellen…

Het aller zwaarste wat er bestaat is het vertellen aan je ouders dat je erg ziek bent. Dat er iets in je lichaam zit wat niet goed is. Dat we weer met z’n allen door een periode van ziekte behandelen en zware dagen heen moeten. Mijn twee oma’s en opa zijn immers ook voor kanker behandeld.

Maar dan nog, je wilt je ouders dit soort nieuws niet vertellen. Je wilt de mensen om je heen geen functie van mantelzorger opleggen. Ik had het al een dag uitgesteld vanwege het dorpsfeest in mijn geboortedorp en de huldiging van mijn vader, maar we konden er niet meer onderuit. Het moest. Zaterdag 25 juni 2022 kwam ik als eerste bij mijn ouders aan. De zenuwen gierden door mijn lijf. Ik dacht nog 'zal ik wachten tot Thijs er ook is met de kinderen', maar dat lukte niet. Ik heb ze gevraagd te gaan zitten in de kamer en verteld dat er iets in mijn borst zit wat er niet hoort te zitten. Wat een ellende. De schok was groot. Zo onverwacht. Ik weet zeker dat alle nare dingen bij hen voorbij flitsten bij het woord kanker. Een uurtje later mocht ik nog een keer omdat toen mijn zusje en zwanger binnen kwamen.

We besloten wel dat we er op dat moment niets aan konden doen en dat we wel even de kermis over wilden, gezien we dat onze kleine kinderen beloofd hadden (en ja door corona hadden ze nog nooit in de draaimolen van de Keijenborgse kermis gezeten, dus je begrijpt dat we daar niet onderuit konden). Ook de huldiging van mijn vader waren we gewoon bij.

Later die middag en avond heb ik er met meerdere oud-dorpsgenoten nog over gesproken en ik merkte dat dat hielp. Praten helpt. En ik ben al zo'n prater, not. De ene keer lukt het met droge ogen, de andere keer niet. En dat is helemaal oké.