1. Je hebt kanker. Bam!

Zit ik dan op 25 juni 2022 om 00:36 uur dit begin van een blog te schrijven. Het is nu zo’n 7,5 uur na het bevestigende antwoord, 15 uur na het onderzoek. En uiteraard kan ik niet slapen. Er maalt teveel door mijn hoofd. Onbelangrijke dingen als wie ga ik het wanneer vertellen, of het verzorgende in mij: misschien niet dan en dan want dan is er een feestje. Maar ook belangrijke dingen als hoe gaan we dit overwinnen, ik wil mijn kleine kinderen zien opgroeien, wat doet dit voor mijn lieve man. Die lieve man die ik overigens nog nooit zo heb zien huilen dan toen dit bevestigende telefoontje kwam.

Je hebt borstkanker. Dat was de boodschap. Maar hoe dan? Ik geef al zo’n 3 jaar borstvoeding, leef relatief gezond (oké, de afgelopen 2 jaar is mijn beweging wat minder geworden) en ik heb nooit iets pijnlijks gevoeld. Maar toch zit het er. Een bult van zeker 3x3 cm in mijn rechter borst en een zwelling onder mijn oksel. Een bult waarvan ik dacht dat het een opgezwollen melkklier (of cyste) was, eentje die vanzelf wel weer zou verdwijnen na de lactatieperiode. Maar nee toch niet. Tot ik 3 weken geleden een gezwollen lymfeklier voelde, stelde ik het huisartsenbezoek uit. Vanaf toen voelde dat niet goed meer. Maar alsnog kwam er van alles tussendoor.. ik was nog even ziek, fotografeerde een bruiloft tussendoor, vierde een verjaardag en vaderdag en toen ‘vond’ ik de tijd om even langs de huisarts te gaan. Blijft toch een dingetje om halfnaakt daar te gaan liggen en je open te stellen voor aanraking. Maar goed van wel en hij handelde, achteraf gezien, heel adequaat. Ik denk dat ik het toen onbewust al wel wat voelde, maar bleef ontkennen.

Vanmorgen, 2 dagen na het huisartsbezoek, stond om 8:55 uur de afspraak op de mamacare-poli van het Rijnstate ziekenhuis in Zevenaar gepland. Onbezonnen als ik was, ben ik alleen naar die afspraken gegaan. Ik had mij van tevoren ingelezen, ik wist dat er mogelijk biopten genomen kon worden en had dat Thijs ook vertelt. Hij vond het niet zo’n goed idee dat ik er zelf naar toe zou rijden. Want ‘wat nou als die biopten genomen zijn, kan je dan nog wel autorijden? Lijkt mij niet zo’n goed idee’. Beiden dus geen idee wat het inhoudt om biopten te laten nemen. Al met al heeft Thijs, met de kinderen achterin, mij afgezet in Zevenaar. Met gezonde spanning ging ik naar binnen. Na het wachten in wachtruimte 13, had ik een gesprek en onderzoek met een mamacare-verpleegkundige. Weer ontbloot op een behandeltafel. Blijft een ding. Haar reactie ‘De chirurg gaat ook nog even voelen, dat is altijd standaard hoor’, bracht mij uit evenwicht. En al helemaal toen de chirurg het had over ‘een verhard gebied met een niet definieerbaar einde’. 

Een spraakverwarring tussen twee verpleegkundigen zorgde voor een iets te lange wachttijd in de wachtkamer bij radiologie. Maar toen had ik nog praatjes. Eenmaal op de behandeltafel, met weer dat ontblote bovenlijf, werd het serieus. Een echo van mijn borst en oksel, overleg met de radioloog of een mammografie echt niet nodig was en daarna het nemen van de biopten. Iets met naalden, verdoving en een knalgeluid. Het kletsen met de echoscopiste en verpleegkundige ging nog even door. Het meest grappige wat ik hier van onthouden heb is dat ze zo blij waren dat mijn stukjes weefsel op de bodem van het potje lagen (en niet bleven drijven, want dan was het alleen maar vet en ‘daar kun je niet zoveel mee’). En de verpleegkundige die het werkje af mocht maken en zeker 5 minuten hard op mijn borst bleef drukken om een grote bloeduitstorting te voorkomen. Echter na het aankleden en het overhandigen van het tasje met mijn ‘materiaal’, zei de echoscopiste “ik vertrouw het niet helemaal”. Toen dacht ik shit.

Wandelend over de gang weer richting wachtruimte 13 had ik dat eigenlijk alweer verdrongen. Ik ben gaan zitten, nam een bekertje water en stuurde Thijs een kleine update om 11:05 uur. Het vervolggesprekje met de mamacare-verpleegkundige volgde daar kort op (11:13). Binnen 2 minuten sloeg de bom in. ‘Je bent geclassificeerd als 4c - bevat afwijkingen met een hoge verdenking -, wat betekent dat de kans op borstkanker 50-95% is.’ BAM. Dit sloeg mij bijna uit mijn stoel. Zelfs net voor dat moment had ik nog gedacht dat het ‘gewoon een melkcyste’ kon zijn. Totaal niet nagedacht over dat ze bij een cyste geen biopten nemen.

Dit stukje informatie was zonder het pathologisch onderzoek naar de biopten, maar gezien vanuit de echo. Toch best knap, dat ze al zoveel kunnen zien. Mijn stukjes weefsel werden voor de middag nog overgebracht naar Arnhem om te onderzoeken. En zat ik daar alleen. Te overdonderd om veel vragen te stellen, alleen maar naar huis willen. 11:24 uur belde ik Thijs dat hij mij kon komen ophalen en dat het niet per se goed nieuws was. 

Thuis kwam om 16:45 uur het bevestigende telefoontje.. het is borstkanker. Het is gewoon niet te geloven. Ik voel het niet (qua pijn of ongemak), je ziet het niet, maar het zit er.

Met een reeks afspraken voor onderzoeken op zak gaan we de komende week in. Maar eerst de familie vertellen wat er aan de hand is…